Kierunek
Mówiąc o wykształceniu wyższym, warto zacząć od tego, z czego zaczyna się właśnie wykształcenie – od rekrutacji. Nieważne, czy się rekrutujesz za granicę albo w swoim kraju, algorytm jest taki sam: wybór kierunku, uczelni, przygotowywanie i podanie dokumentów, egzaminy itd. A teraz po punktach.
Kierunek
Jeśli w twoim mieście (albo przynajmniej w kraju) jeszcze masz możliwość rejterady, to, jadąc za granicę, musisz być pewien w swoim wyborze na sto i nawet dwieście procent. Polakom w tej kwestii jest trochę łatwiej: oni kończą szkołę mając 19 lat, a znaczy, oni mają dwa lata więcej, żeby się zdecydować, czemu chcą prześwięcić swoje życie. I wszystkich Polaków po prostu przeraża ten fakt, że my robimy ten wybór w wieku 16-17 lat.
Ja, będąc 16-latką, zbytnio nie dramatyzowałam: wszystko przemyślałam, rozważyłam — wybrałam zarządzanie. Mi się wydawało (chociaż i wciąż jestem tego zdania), że wykształcony menedżer zawsze będzie potrzebny i doceniony, a tym bardziej – znający obce języki, których, jak było obiecywano, miałam się uczyć na tych studiach. Czy mogłam wtedy pomyśleć, że już po pierwszym semestrze ja znienawidzę ekonomię i dwa lata studiów spędzę, zajmując jednak dziennikarstwem?
Na szczęście, rodzice odnieśli się prawie ze zrozumieniem do mojego pragnienia zmienić kierunek, uczelnię i kraj, i, co ważniejsze – oni mają możliwość mi to zabezpieczyć.
